Exposé
Dit is de informatie die je geeft voordat het eigenlijke verhaal begint.
Het verhaal over koning Vikarmajita is een Hindoeïstisch verhaal uit India.
Motorisch moment
Dit is het start van het verhaal.
Er eens een koning die Vikarmajita heette. Hij heerste over een groot en machtig rijk. Op een mooie zonnige dag kwam er een tovenaar en zijn vrouw aan het hof van de koning. Zij deden een verzoek om hun toverkunsten te mogen vertonen. De koning gaf hier toestemming voor en zo begonnen de twee zich voor te bereiden.
Ontwikkelingen
Er volgt een reeks ontwikkelingen die uiteindelijk naar de climax leiden.
Op het moment dat het leek alsof de twee klaar waren met de voorbereidingen, liep de tovenaar naar de koning toe en vroeg: “Koning, ik moet nu even weg, kunt u in de tussentijd op mijn vrouw letten?”
De tovenaar verdween en de koning deed wat aan hem gevraagd werd. De vrouw en koning zaten tegenover elkaar toen zij plotseling een arm door de zaal zagen vliegen.
De vrouw ving de arm uit de lucht en riep: “Het is de arm van mijn echtgenoot!” En niet veel later vloog er een tweede arm door de zaal, ook deze ving de vrouw.
Daarna volgden achter elkaar een been, een tweede been, één helft van de romp, de andere helft en ten slotte het hoofd.
De vrouw verzamelde alle stukken van het lichaam en begon hard te huilen. “O koning, mijn man is gedood. Wat moet ik nu doen? Hoe kan ik zo verder leven? Laat een brandstapel gereedmaken, zodat ik samen met zijn ledematen in vlammen op mag gaan.”
Geschokt dat koning Vikarmajita was, gaf hij gehoor aan haar verzoek. En even later zat de vrouw met de ledematen van haar echtgenoot boven op een grote branden hout. De vlammen sloegen wild om zich heen en toen het vuur uiteindelijk bijna gedoofd was, zag de koning tot zijn grote verbazing de tovenaar in levenden lijve op hem afkomen. De tovenaar vroeg aan de koning: “O Koning, waar is mijn vrouw?”
De koning was nog steeds erg verward en zei: “Beste man, je vraag naar je vrouw, maar zij dacht dat je dood was. Om die reden is zij samen met jouw lijk op de brandstapel geklommen en in vlammen opgegaan. Wat zou ik haar nu vandaan moeten halen?”
De tovenaar geloofde niets van wat de koning zei. “Dat is niet waar wat u zegt,” sprak de tovenaar. “U verstopt haar ergens in één van uw vertrekken.” De koning wist niet wat hij hoorde en ontkende deze beschuldiging natuurlijk. En uiteindelijk zei de koning: “Waarom roep je haar dan niet? Als jij denkt dat ze hier in één van mijn vertrekken is, dan zal ze horen en zal ze naar je toe komen.”
Dit liet de tovenaar zich geen tweede keer zeggen en hij riep: “O tovenares, waar zit je?” Na het stellen van de vraag hoorde de koning en de tovenaar direct een antwoord: “Ik ben hier, in één van de kamers van de koning.” En de tovenares kwam te voorschijn en voegde zich bij haar man.
Stomverbaasd keek de koning naar het tweetal. De koning was zo diep onder de indruk en hij zei tegen de tovenaar: “Luister tovenaar, de kunsten die je mij vandaag hebt laten zien zijn magnifiek. Ik wil dat jij mij deze toverkunsten ook leert.”
“Maar natuurlijk,” antwoordde de tovenaar, “u bent immers mijn vorst en ik wil u graag dienen. U kunt komen wanneer u wilt, twaalf dagen heb ik nodig om u alles te leren wat ik weet.” De koning en de tovenaar spraken een dag af en vervolgens namen zij afscheid van elkaar. De tovenaar en zijn vrouw gingen naar huis.
Het leven in het paleis ging verder. En iets wat altijd gedaan werd voor de koning was zijn was. Dit werd gedaan door een dhobi, een wasman. De dhobi haalde de vuile kleren op en bracht ze schoon en gestreken terug. Op de dag dat de koning met de tovenaar had afgesproken, besloot koning Vikarmajita zijn kleren zelf bij de dhobi op te halen. Maar nadat de koning zijn kleren had opgehaald en zijn weg vervolgde, vroeg de dhobi zich verwonderd af: “Waarom is de koning vandaag zelf gekomen? Nog nooit eerder is hij bij mij aan huis geweest. Daar moet een speciale reden voor zijn, laat ik hem volgen en uitzoeken wat er aan de hand is.”
Zogezegd, zo gedaan. De dhobi volgde stiekem de koning en zag dat hij naar de woning van de tovenaar ging. Het huis van de tovenaar had één verdieping en na de koning te hebben verwelkomd nodigde de tovenaar hem uit om mee naar boven te lopen. De lessen konden beginnen. De dhobi was ook stilletjes naar binnen geglipt en had zich onderaan de trap verstopt. Hij kon vanaf hier ieder woord horen e zo leerde ook hij alle toverkunsten.
Climax
Dit is het hoogtepunt van het verhaal.
Na twaalf dagen kon koning Vikarmajita net zo goed toveren als zijn leermeester. Hij nam afscheid van de tovenaar en keerde terug naar zijn paleis. Onderweg zag de koning een dode papegaai op de grond liggen. Hij dacht: “Ik heb zoveel geleerd, dit is een mooie gelegenheid om mijn kennis in de praktijk te brengen.” De koning sprak een toverspreuk uit en liet zijn eigen lichaam achter en kroop in het ontzielde lijfje van de papegaai. En zo kwam de papegaai tot leven met de ziel van de koning erin en begon rond te fladderen.
De dhobi, die de koning was gevolgd, zag dit schouwspel en twijfelde geen seconde. Hij verliet zijn eigen lichaam en ging het levenloze lichaam van koning Vikarmajita binnen. Zo snel als zijn benen konden dragen spoedde hij zich naar het paleis.
Na een tijdje te hebben rondgevlogen als papegaai vloog de koning terug naar de plek waar hij zijn lichaam had achtergelaten. Tot zijn grote schrik zag hij het levenloze lichaam liggen van de dhobi en zijn lichaam was weg!
De dhobi was inmiddels aangekomen in het lichaam van koning Vikarmajita bij het paleis. Het was avond en hij ging rechtstreeks naar het slaapvertrek van de koningin. De deur was op slot en daarom riep hij haar om open te doen.
De koningin werd wakker en zei: “Nee, nooit ik de deur voor jou openen. Jij bent een bedrieger!”
“Hoe kom je daarbij,” sprak de dhobi, “ik ben het, koning Vikarmajita.”
Hoe zal dit aflopen? Zal de echte koning ooit weer zijn eigen lichaam kunnen verruilen voor het lichaam van de papegaai? Of weet de dhobi de koningin te overtuigen en zal hij heersen over het rijk?
De koningin was niet overtuigd. “Zeven betoverde deuren beschermen mijn slaapkamer,” sprak de koningin weer. “Door er op een speciale manier op te kloppen, gaan ze vanzelf open. Mijn echtgenoot kent het geheim. Zoveel jaren zijn wij reeds getrouwd, maar nog nooit heeft hij mij gevraagd om de deur open te doen. Wie ben jij, dat je mij nu moet vragen om de deur te openen?” De dhobi wist niet wat hij hoorde en na enige aarzeling liet hij de koningin met rust.
De volgende ochtend gaf de dhobi een aantal dienaren van de koning het bevel om alle papegaaien in het koninkrijk te vangen en te doden. De dieren volgden het beveel van de ‘koning’ en één van hen ging naar het bos om papegaaien te zoeken. In dat bos stond een grote boom waarop tegen de avond een groep van honderd en één papegaaien neerstreek om de nacht door te brengen. De dienaar ontdekte de boom en toe de papegaaien de volgende dag wegvlogen, smeerde hij lijm op de takken.
Aan het einde van de dag kwamen de papegaaien aangevlogen en gingen weer in de boom zitten. Na verloop van tijd merkten ze dat hun pootjes aan de takken vastgeplakt zaten. Tussen de papegaaien zat ook de echte koning Vikarmajita. Hij sprak: “Onze pootjes zitten vast, we kunnen niet meer vliegen. Luister, ik heb een plan. Morgenochtend zal ongetwijfeld de stroper komen die deze val voor ons heeft gezet. We moeten doen alsof we dood zijn; doe je ogen dicht en laat je hoofd hangen. Wanneer hij ons losmaakt, dan moeten we allemaal tegelijk wegvliegen. Zo zal hij niemand kunnen vangen.”
De volgende ochtend klom de dienaar in de boom. Hij begon met zij mes de pootjes van de papegaaien los te maken en wierp ze één voor één naar beneden. Honderd papegaaien lagen reeds op de grond, maar toen hij aan de laatste wilde beginnen, glipte zijn mes uit de handen en viel naar beneden.
De papegaaien dachten dat ze nu allemaal bevrijd waren. Ze sprongen op hun pootjes, strekten de vleugels en vlogen in één zwerm de lucht in. Maar één papegaai zat nog vast en dat was Vikarmajita.
De dienaar begreep dat hij was beetgenomen en zei: “Jij slechterik, jij hebt me mooi misleid. Je bent de enige die ik heb kunnen vangen daarom neem ik jou mee.” Terwijl de dienaar met de papegaai door het bos liep, kwamen ze de koning van een naburig land tegen.
De koning sprak de man aan en vroeg: “Is deze papegaai te koop?” De dienaar antwoordde: “Ja koning, ik wil hem best verkopen, alleen weet ik niet hoeveel ik ervoor moet vragen. Waarom vraagt u het hemzelf niet?” De koning vroeg vervolgens: “Zeg eens papegaaitje, wat moet jij kosten?” Vikarmajita was de dienaar dankbaar voor het feit dat hij zijn leven gespaard had en daarom vroeg hij een zeer hoog bedrag, namelijk: duizend roepies. Zonder te aarzelen betaalde de koning de som en nam de papegaai mee naar zijn paleis.
De koning had een jonge dochter. Op een dag zei hij tegen de papegaai dat hij van plan was om het meisje naar school te sturen. Vikarmajita was een zeergeleerd persoon en daarom zei hij: “Dat is niet nodig beste koning. Het is beter dat ik haar les geef, van mij kan ze veel leren.” De koning vond dat een best goed plan en zo werd Vikarmajita de leraar van de prinses.
De dhobi, die nog altijd in het lichaam van Vikarmajita zat, had intussen het paleis verlaten. Hij voelde zich daar niet meer veilig. Na vele omzwervingen kwam hij bij het paleis waar Vikarmajita als papegaai verbleef. Hij diende zich aan de koning met het volgende verzoek: “Ik wil u graag één van mij bijzondere toverkunsten tonen. Daar is een geit voor nodig. Beveel uw slager om er één te brengen en die hier ter plekke te slachten.” De koning was nieuwsgierig en deed wat de dhobi hem had gevraagd.
Afwikkeling
Dit is het fysieke einde van het verhaal.
De voorstelling kon beginnen. En naast de koning stond een kooi met daarin de papegaai. Nadat de geit geslacht was, verliet de dhobi zijn lichaam en ging het lijk van de geit binnen. Het beestje sprong weer op en huppelde vrolijk mekkerend voor de voeten van de verbaasde koning. Op dat moment verliet Vikarmajita zijn gedaante van de papegaai en keerde terug in zijn vroegere lichaam. Om zijn middel hing nog steeds zijn zwaard. Hij twijfelde geen seconde, rukte het zwaard uit zijn schede en rende achter de geit aan. En in één slag hakte hij het hoofd van de geit eraf.
Eindbeeld
Dit is het laatste beeld dat je geeft aan de kinderen.
Eindelijk kon koning Vikarmajita weer zichzelf zijn en dit betekende tegelijkertijd het einde van de dhobi.
Lesdoelen
Het verhaal over koning Vikarmajita is een spannend verhaal Hindoeïstisch verhaal. Zelf gebruik ik dit verhaal voor het
‘Verhaal van de maand’. Ik vertel dit verhaal in twee delen. Het eerste deel is tot en met het dik- en schuingedrukte gedeelte. Het is nu aan de kinderen om te bedenken hoe dit verhaal verder gaat. De kinderen moeten dit deze keer in de vorm van een strip gaan tekenen, deze strip maken zij op een A3-papier. Om een stripverhaal te maken met je klas kan je een handige stappenplan gebruiken, deze staat ook op inmijnklas.nl 🙂
Wil jij dit verhaal ook gebruiken als verhaal van de maand? Je kan dit verhaal in twee delen downloaden en uitprinten:
Deel 1: Koning Vikarmajita (.pdf)
Deel 2: Koning Vikarmajita vervolg (.pdf)
Je kan er natuurlijk voor kiezen om dit verhaal te gebruiken ter ontspanning voor de kinderen.
Vertellen maar!
Dit verhaal is geschikt voor de midden- en bovenbouw. Het is nu aan jou om dit verhaal te delen met de kinderen in jouw klas.
Wil jij een ander verhaal vertellen? Op inmijnklas.nl staan verschillende verhalen om te vertellen! Voor tips en tricks met betrekking tot het voorbereiden van verhalen kan je gebruik maken van deze infographic.
Ga jij dit verhaal ook vertellen aan jouw klas? Wij zijn erg benieuwd naar je ervaringen, lesdoelen, vervolg les en reacties van de kinderen. Wij zouden het heel leuk vinden als je een aantal van jouw resultaten op Instagram en tag
@inmijnklas.nl of gebruik #inmijnklas. Of deel de resultaten op de Facebookpagina van inmijnklas.nl.
Je kan natuurlijk ook jouw ervaringen met ons delen door onder dit bericht een reactie achter te laten.
